Sed existimo te, sicut nostrum Triarium, minus ab eo delectari, quod ista Platonis, Aristoteli, Theophrasti orationis ornamenta neglexerit. Utrum igitur tibi litteram videor an totas paginas commovere? Primum quid tu dicis breve? Mihi autem nihil tam perspicuum videtur, quam has sententias eorum philosophorum re inter se magis quam verbis dissidere; Praeclare, inquit, facis, cum et eorum memoriam tenes, quorum uterque tibi testamento liberos suos commendavit, et puerum diligis. Theophrasti igitur, inquit, tibi liber ille placet de beata vita? Quibus rebus vita consentiens virtutibusque respondens recta et honesta et constans et naturae congruens existimari potest. Nunc dicam de voluptate, nihil scilicet novi, ea tamen, quae te ipsum probaturum esse confidam. Praetereo multos, in bis doctum hominem et suavem, Hieronymum, quem iam cur Peripateticum appellem nescio. Qui autem de summo bono dissentit de tota philosophiae ratione dissentit. At quanta conantur! Mundum hunc omnem oppidum esse nostrum! Incendi igitur eos, qui audiunt, vides. Ex quo intellegitur, quoniam se ipsi omnes natura diligant, tam insipientem quam sapientem sumpturum, quae secundum naturam sint, reiecturumque contraria.
Verum hoc idem saepe faciamus. Quo minus animus a se ipse dissidens secumque discordans gustare partem ullam liquidae voluptatis et liberae potest. Comprehensum, quod cognitum non habet? Aut unde est hoc contritum vetustate proverbium: quicum in tenebris? Quae in controversiam veniunt, de iis, si placet, disseramus. Multa sunt dicta ab antiquis de contemnendis ac despiciendis rebus humanis; Idemne, quod iucunde? Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. Praetereo multos, in bis doctum hominem et suavem, Hieronymum, quem iam cur Peripateticum appellem nescio. Nulla profecto est, quin suam vim retineat a primo ad extremum. Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet.
Ecce aliud simile dissimile. Quamquam te quidem video minime esse deterritum. Is ita vivebat, ut nulla tam exquisita posset inveniri voluptas, qua non abundaret. Paupertas si malum est, mendicus beatus esse nemo potest, quamvis sit sapiens. Quae cum essent dicta, finem fecimus et ambulandi et disputandi. Hi autem ponunt illi quidem prima naturae, sed ea seiungunt a finibus et a summa bonorum; Itaque in rebus minime obscuris non multus est apud eos disserendi labor. Et hanc quidem primam exigam a te operam, ut audias me quae a te dicta sunt refellentem. Ostendit pedes et pectus. Itaque eos id agere, ut a se dolores, morbos, debilitates repellant.
Non enim in selectione virtus ponenda erat, ut id ipsum, quod erat bonorum ultimum, aliud aliquid adquireret. Ut nemo dubitet, eorum omnia officia quo spectare, quid sequi, quid fugere debeant? Proclivi currit oratio.
